Ci vediamo in Olanda!

Lieve lezer, ga even zitten of, als u al zit, wees er zeker van dat u goed zit of in het bezit bent van een zakje in geval van hyperventilatie. Twee weken geleden heb ik op 18-jarige leeftijd de realiteit onder ogen gezien en mijzelf de vraag des volwassenheids gesteld: 'Waar is mijn moeder?'. Zaterdag, mijn gebruikelijke was/boodschappen/schoonmaakdag, had ik het helemaal gehad. Ik had echt helemaal nergens zin in, maar om te overleven moet je deze huishoudelijke taken toch doen. Oh mam, wat heb ik je gemist. En missen is als een domino effect, als je je moeder mist, mis je je vader, je broer, je oma, je Mark Rutte,je Linda de Mol en last but certainly not least, je vrienden. Leest u even mee waarom..

Als ik heel eerlijk ben, ben ik best verwend als het om uitgaan gaat. Mijn ouders, verschrikkelijke ouders, hebben mij de uitgaansgenen meegegeven, waardoor ik op z’n minst(!)een keer per twee weken uit wil. Blame the parents. Nu is Rome niet mijn favoriete stad qua uitgaan, aangezien je er op z’n minst een uur over doet om weer thuis te komen. Daarbij leeft er in Nederland een hele andere uitgaanscultuur die ‘mooie avondjes’ garandeert. Tevergeefs, Rome lijkt besmet met het ‘waarom-ging-ik-ook-alweer-uit?’ virus. Na mijn afgrijselijke zaterdagmiddag viel de zaterdagavond en werd mijn gevoel van eenzaamheid en gemis vergroot. Al mijn vrienden gingen naar Haarlem en hadden, o wee als ze dit niet hadden, een toptijd. Marty (alias Martine) belde me om te vragen hoe het met me ging, ha, blame the parents again, ik ben ook gezegend met een paar huilgenen. Het ging dus alles behalve goed. Op het moment dat ik ophing werd ik overspoeld door lieve smsjes van mijn vrienden. Zo zie je maar, ik mis ze niet voor niets. Ik besefte dat ik maar een gelukkig meisje ben en in mijn handjes mag knijpen met zulke lieve vrienden. Ik kan gewoon niet uitdrukken hoe blij ik met ze ben, wat een engeltjes zijn het toch!

De volgende dag ging ik met Suus fietsen door Rome. Met mijn gevoel voor richting was het uiteraard weer een wereldreis om bij Suus te komen, maar uiteindelijk zaten we dan toch een half uur na afgesproken tijd op de fiets. Ik zal u maar meteen vertellen dat, volgens de irrationele gedachtegang van een 18-jarige, het fietsen niet gevaarlijk voelde. We zijn lekker door Rome gesjeesd met hier en daar een tussenstop. Toen ik thuiskwam voelde ik me ineens helemaal niet goed en ben ik meteen gaan slapen. De volgende dag maar niet naar school geweest, want ik had nog steeds hoofdpijn. Dinsdag toch nog een poging tot naar school gaan gedaan, maar helaas werd het toch weer een dagje bed hangen. Woensdag op miraculeuze wijze herstelt en gezellig met Suus rumtaart gemaakt voor haar verjaardag. Die avond hebben we met een stel mensen om 00.00 Suzanne's 18e verjaardag gevierd. Twee uur en vier afgepeigerde niet-Hollanders later was het tijd om naar bed te gaan. De volgende dag Suus' verjaardag op school gevierd, 's avonds uit eten geweest en nog even een afzakkertje in de 'Harry Potter Bar' gedaan. De volgende dag kwam mijn vader met naar Rome. We zijn gezellig uit eten geweest en daarna moest ik tennissen en kwam hij even kijken. De volgende dag moesten we vroeg op om zijn Marathon rugzak en startnummer te halen. Daarna zijn we over de marathonbeurs gelopen en heb ik mijn verjaardagscadeautjes alvast gehad van mijn vader: een tight en twee hardloopshirts! Daarna zijn we de stad ingegaan en hebben we wat geshopt. Zondag was het tijd voor de marathon en had ik met Suus afgesproken langs de kant toeschouwertje te spelen. Ik was toch wel heel trots dat hij nog leefde aangezien er ambulances af en aan reden en sommige hardlopers eruit zagen alsof ze op sterven na dood waren. Het zal me niks verbazen als de uitdrukking 'hardlopers zijn doodlopers' bij zo'n marathon is verzonnen. Maandag hebben pa en ik lekker de toerist uitgehangen. 's Avonds bij pa in het hotel geslapen, heerlijk rustig en eindelijk weer eens ontbeten met brood! De volgende dag was het best warm en hebben we voornamelijk op een terrasje gezeten.

Nu heb ik vooral heeeeel erg veel zin in zaterdag, want dan ga ik voor een week naar huis. Op de planning: heel veel met vrienden en familie zijn en mijn verjaardag komt eraan en dat betekent: weer een jaartje minder irrationeel! Misschien dat ik dan nog maar een keer moet fietsen in Rome. Wie weet vind ik het dan wel gevaarlijk..

Bacio!