Sempre vivente

Op de vraag: 'Joh Nien, wat doe jij nou eigenlijk allemaal in Italië?', heb ik nog steeds geen antwoord. Bij gebrek aan beter ben ik eens gaan filosoferen over deze levensvraag. Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik hier vrijwel niks doe. Laten we wel wezen, op het moment dat je de tijd hebt om te filosoferen weten we allemaal hoe laat het is. Gelukkig zijn er zo nu en dan mensen om mij bezig te houden en andersom.

Zo was vier weken geleden Paul op bezoek. De arme jongen heeft voor het eerst van zijn leven het woord 'pech' ondervonden. Zijn vlucht had vertraging vanwege 'de sneeuw', daarna had hij de trein gemist, ging zijn tas kapot en als klap op de vuurpijl begon het serieus te sneeuwen in Rome!
De volgende dag zijn we eerst naar mijn huis geweest en gingen we daarna naar het Colosseum. Nog meer pech, want toen we naar het Vaticaan gingen begon het weer enorm te sneeuwen en besloten we maar even ergens wat te eten. Toen we weer naar buiten gingen sneeuwde het nog steeds en zijn we, 'samen' onder de paraplu, teruggegaan naar het hotel. 's Avonds lekker uit eten geweest, want Paul zijn ouders waren zo lief geweest om ons geld te geven hiervoor. De dagen erna leken verdacht veel op mijn dagelijks leven: lekker niks doen, eten en een beetje leuteren. Het kon ook niet anders dan dat het hele gezellige dagen waren!

14 februari had ik een diner bij mij thuis met vier andere meiden. Het 'Valentijnsdiner' met onder andere wijn en chocolade. Tja, ik hoor je denken, dat klinkt als één grote depressieve vrouwenavond. Maar het was eigenlijk gewoon een gezellige avond, waarbij je zo hier en daar een kreet van eenzaamheid hoorde. Helaas werd het me niet in dank afgenomen toen ik gezellig het gevoel van eenzaamheid probeerde te versterken en mee zat te zeuren over het feit dat de chocolade zo slecht voor je is. Misschien volgende keer toch proberen wat serieuzer over te komen.

Diezelfde week ben ik ook uit eten geweest met vier Nederlanders. Heel fijn om even lekker een avondje alleen maar Nederlands te spreken en vlees te eten. Die zaterdag was de laatste dag van Madeleine, een van de vier Nederlanders. Ze is een gids uit Amsterdam die tegenwoordig voornamelijk in Italië werkt. Ze heeft me nog wat leuke dingen over Rome kunnen vertellen en hebben die avond bij haar gegeten. Meteen mijn Italiaans nog kunnen verbeteren, want haar Italiaanse buurman kwam ook gezellig langs.

De week daarna heb ik niet heel veel bijzonders gedaan, behalve een beetje in de zon gehangen. Het is hier namelijk alweer rond de 18 graden en met het zonnetje smelt je weg! Afgelopen week op school de film 'Benvenuti al Sud', een remake op de Franse 'Bienvenue chez les Ch'tis' gekeken, waarbij een man uit de buurt van Milaan moet werken in het zuiden van Italië. In het noorden vinden ze de zuiderlingen maar een stel boeren en heeft iedereen zeer te doen met de beste man. In de film komen veel clichés voor en hebben de zuiderlingen een grappig accent. Het leuke van de film was dat ik het begreep en er leuke typerende grapjes in zaten. Woensdag ging Nina voor vijf dagen naar huis en had ik dus het rijk voor mij alleen. Woensdag lekker getennist en voor het eerst een mooie service gemaakt. Of in de woorden van mijn trainer: 'Mah Nina, che una bombaa!'. Ook mijn algemeen spel gaat steeds beter en probeer ik op de tennisbaan meer Italiaans te praten. Ik weet niet of mijn Italiaans is verbeterd, maar ik merk wel dat ik me er meer vertrouwt in voel en rustiger spreek. Toch weer progressie! Donderdag heb ik gezellig met Suus Nederlands gekookt en hebben we van pepernoten en rum een Tiramisù gemaakt die goed in de smaak viel. Of dit kwam door de halve fles rum die erin zat weet ik niet, daar durf ik geen antwoord op te geven. Zaterdag, na al dagenlang in het donker te hebben moeten koken want het licht was kapot, had ik heel veel zin in een eitje, maar deed het gas het niet! Wat een deceptie was dat. Zondag, toen het gas het overigens wel weer deed, ben ik met Suzanne gaan lunchen in Trastevere en zijn we daarna met Isabel in een bar gaan zitten om de wedstrijd Roma - Lazio te kijken. Een hele leuke ervaring, want de hele bar leeft mee! Zeker voor herhaling vatbaar.

De komende dagen staat de verjaardag van Suzanne in het verschiet, en gaan we met de rum die nog over is een rumtaart maken. Vanavond uit eten met Nina, omdat ze weer terug is. Toch leuk dat de kleinste dingetjes hier gevierd worden.
Volgende week vrijdag komt vaders en over twee en een halve week kom ik weer even naar huis.

Toch even anekdote om te laten zien dat ik nog steeds dingen meemaak:
Woensdagavond toen ik naar tennis liep stopten de verkeerslichten er ineens mee. Uiteraard stond het kruispunt een seconde later vol met toeterende auto's. Toen ik aankwam op de tennisbaan vertelde mijn tennisleraar dat hij naar Milaan gaat verhuizen. Dit werd gevolgd door leerlingen die maar niet konden begrijpen dat hij dat wilde,'In Rome heb je alles!'. Het leek verdacht veel op de film Benvenuto al Sud. Toen hij begon over dat er helemaal niks werkte in Rome kon ik het niet laten om even heel heftig te knikken. De volgende dag werd dit nog eens bevestigd toen Suus en ik 15 keer dezelfde bus zagen langs komen in een half uur tijd. Helaas moesten wij hem de andere kant op hebben..

Bacio!