Più facile a dirsi che a farsi

Het is een tijd geleden dat ik wat heb geschreven en er is tevens een hoop gebeurt. Maar, beter laat dan nooit!

De eerste week terug in Rome was weer heel erg wennen. Mijn kamergenootje Nina had de hele week bezoek van onder andere haar beste vriendin en haar zusje met een vriendinnetje. Drukte in huis dus! Gelukkig kon ik op school veel met Suus omgaan en hebben we samen de dagen doorgebracht tot Suus helaas 5 april al naar huis ging. Donderdagavond met Nina en haar zusje en vriendinnetje gegeten als een soort afscheid, want ook Nina ging naar huis voor een week. Vrijdag na de les nog even op school blijven hangen en een Braziliaan wat essentiële Nederlandse woorden geleerd aangezien hij komend jaar in Nederland wil studeren.

Zaterdag 7 april kwam mijn vader naar Rome om samen een soort giro d'Italia te doen en zodat ik niet een hele week alleen zou zitten aangezien iedereen van mijn klas naar huis ging. Zaterdag hebben we eerst geluncht en meteen gepland wat we wilden doen. De volgende dag was het Pasen en wilden we niet in Rome zijn, wegens vrees voor een tsunami van toeristen.

Zondag gingen we meteen naar station Termini om een auto te huren waar we op z'n Italiaans zijn afgezet, wat voor mij eigenlijk voelde als een startsein voor het ultieme 'Ik ben op vakantie in Italië dus ik ga geheid worden afgezet'gevoel. Dit werd versterkt door de klassieke reactie van vaders kant, namelijk nog wat na pruttelen en sloot uiteindelijk zijn gesputter af met:'Nouja, we zijn in Italië'. Op dat soort momenten weet je dat je officieel op vakantie bent.

We gingen allereerst naar Villa Adriana, een 'buitenverblijfje' van een Romeinse keizer. Het was er erg mooi en het was ook best goed bewaard. Hierna vervolgden wij onze weg naar het dorpje l'Aquila wat in de boekjes als 'zeer leuk' werd omschreven, maar eenmaal aangekomen leek het wel een spookstadje. Alle gebouwen waren voor delen kapot, uitgestorven en hier en daar liep een verdwaalde toerist. Uiteindelijk bleek hier in 2009 een aardbeving te zijn geweest. Helaas kwam ons toeristenboekje uit 2008. We hebben maar een korte stop gemaakt en vervolgden daarna onze weg naar Avezzano met de hoop hier wel een hotel te kunnen vinden. Gelukkig was er plek in een hotel waar ze tijdens het avondeten de tv aan hadden. Uiteindelijk zaten we met nog een andere gast te lachen en te gieren om Funniest homevideo's, maar dan in het Italiaans.

De volgende dag gingen we richting de zee en hoopten we op wat meer zon en mooie plaatjes. Abruzzo is mooi, maar met zijn bergen meer een wintersport gebied. Halverwege de middag kwamen we aan in Gaeta, een strandplaatsje aan de Middellandse zee. We gingen eerst maar even wat eten bij, niet helemaal het goede restaurant waar alles in de soep liep. Gelukkig konden we er wel in de zon zitten. Daarna nog een rondje gemaakt door Gaeta en teruggegaan naar ons hotel die aan zee lag en dus mooi uitzicht garandeerde. We kregen onderhand trek dus besloten we te kijken in het hotel restaurant. Het lopende buffet en de gemiddelde leeftijd zeiden ons genoeg, we gingen buiten de deur eten.

De volgende dag besloten we een tour te maken langs de kust. We kwamen als eerste in Sperlonga, een plaatsje om verliefd op te worden. Het ligt op een berg en kijkt uit over zee. De natuur is er prachtig en het stadje bestaat uit kleine smalle straatjes en heel veel trappetjes. Zeker een aanrader! Hierna reden we verder en stopten we hier en daar om een plaatsje te bekijken. De volgende dag was het alweer tijd om terug te gaan naar Rome en de auto in te leveren. Hierna is papa nog even Rome in gegaan en ben ik thuis gebleven. Daarna samen gegeten en was het de volgende dag alweer tijd voor mijn vader om naar huis te gaan. De volgende bezoekers zouden de volgende nacht alweer voor de deur staan!

Deze week had ik ook een moeilijk maar vooral een fijn besluit genomen, namelijk dat ik een maand eerder naar huis zou gaan. Ik heb een hele leuke tijd gehad en in Suzanne een echte vriendin gevonden, maar het vele alleen zijn en de heimwee werden zo erg dat de cultuur, taal en zelfs de zon me niks meer deden. Na dit besluit voelde ik me een stuk opgeluchter en was ik helemaal klaar voor Renzo en Bernd!

Bacio!